Editorial #4: Πόρνες...

«It’s not a band, it’s a brand»

Η αφορμή γι’ αυτό το άρθρο μου δόθηκε διαβάζοντας την είδηση πως οι Megadeth θα χρεώσουν 950$ το κεφάλι για ένα event, όπου θα περιλαμβάνεται η προακρόαση του άλμπουμ που έρχεται, θα τους δώσουν αυτόγραφα, θα μιλήσουν μαζί τους, θα δώσουν κάτι κρασιά και μπίρες, θα τους παίξουν κι ενα unplugged κλπ.

Πέρα από αυτό, εδώ και χρόνια υπάρχουν τα επί πληρωμή meet & greet (meet & greed θα έπρεπε να λέγονται).

Όλα αυτά αποσκοπούν ώστε τα συγκροτήματα και όλος ο εταιρικός συφερτός που τα ακολουθεί, να βγάλουν εύκολα λεφτά από την ανάγκη των οπαδών να έρθουν σε πιο στενή επαφή με τα «είδωλά» τους.

Ο Gene Simmons κάποτε είχε πει «KISS it's not a band, it’s a brand» και έπεσαν όλοι να τον φάνε. Αρκετές δεκαετίες μετά βλέπουμε σχεδόν όλα τα «μεγάλα» ονόματα να ακολουθούν κατά γράμμα τις στρατηγικές μάρκετινγκ και απληστίας του Gene Simmons.

Κι εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα: κάνουν καλά οι καλλιτέχνες και εφαρμόζουν αυτές τις πρακτικές;

Οι προσεγγίσεις είναι δύο.

Η πρώτη λέει πως τα πάντα είναι προσφορά και ζήτηση· κι αφού βρίσκουν κοινό που είναι διατεθειμένο να πληρώσει όπως θα πλήρωνε σε ένα πορνείο ή μια συνοδό πολυτελείας, για να ακριβολογούμε, καλά κάνουν και τα πέρνουν

.Η άλλη προσέγγιση έχει να κάνει με την ηθική. Νόμιμα είναι τα πορνεία και οι συνοδοί πολυτελείας, αλλά ηθικά η κοινωνία έχει ένα θεματάκι με τις πόρνες και τις συνοδούς πολυτελείας.

Εγώ προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με τις πόρνες αλλά με τους πελάτες κυρίως, όχι όλους, μερικοί όντως δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Στην περίπτωση της μουσικής, όμως, τα πράγματα είναι πιο απλά.

Υποτίθεται πως η δική μας μουσική είναι κάτι παραπάνω από σκόρπιες νότες σε συγκεκριμένη σειρά· υποτίθεται πως είμαστε διαφορετικοί από τους «πιτσιρικάδες/πιτσιρίκες» που ακούνε K-pop ή από το «πανηγυράκι» της Eurovision. Και δεν μιλάω για τις rock ή heavy metal μπάντες που έχουν στο DNA τους το ροκσταριλίκι· μιλάω για μπάντες που περηφανεύονται πως είναι στο Big 4 του thrash, τρομάρα τους.

Το thrash, που για εμάς που το ζήσαμε από τα σπάργανα ακόμα, ήταν η underground πλευρά του metal που ήρθε και συναντήθηκε με το hardcore.

Στην underground σκηνή το «είδωλό» σου το συναντάς στο bar του club μετά τη συναυλία που έπαιξε, παίζει και να σε κεράσει και μια μπίρα αν σε συμπαθήσει, και σίγουρα θα σου χαμογελάσει και θα σου σφίξει το χέρι ειλικρινά και χωρίς χρέωση.

Οι «πόρνες», για τους δικούς τους λόγους, αποφάσισαν να τραβήξουν αυτόν τον δρόμο, εσύ πρέπει να διαλέξεις κατά πόσο θα είσαι ο πελατάκος τους ή όχι.